Stolica Gruzji, Tbilisi, jest wyjątkowa. Stoi na kilku górskich wzgórzach, na których piętrowo „pełzają” starożytne dzielnice miasta. Tbilisi to najpiękniejsza rzeka Kura, której malownicze skaliste brzegi przepływają przez całe miasto.

„Stare Miasto” – historyczne centrum Tbilisi, położone u podnóża góry Mtatsminda (Święta Góra). Prawie wszystkie budynki Starego Miasta są zabytkami historycznymi lub kulturowymi, życie toczy się tu pełną parą przez całą dobę, turyści spacerują samotnie lub w grupach, zakochani spotykają się pod wieżą zegarową – ta zabawna wieża pojawiła się niedawno, została zbudowana przez dyrektora Teatr Lalek Rezo Gabriadze, artyści wystawiają swoje obrazy, rzemieślnicy oferują liczne pamiątki. Zasadniczo są to 2-3-piętrowe domy z kamienia i cegły, o szczególnej tbiliskiej architekturze, którą wyróżniają wąskie uliczki, galerie i rzeźbione drewniane balkony.

Tbilisi jest jednym z niewielu miejsc na świecie, gdzie cerkiew prawosławna, katolicka katedra, synagoga i meczet pokojowo współistnieją obok siebie na Starym Mieście. W trakcie wycieczki zwiedzanie cerkwi Metechi (V w.), katedry Sioni (VI-VII w.), Bazyliki Narodzenia Najświętszej Marii Panny w Ancziszacie, najstarszej zachowanej, katedry Świętej Trójcy, kompleksu świątynnego Cminda Sameba – głównej katedry z Gruzińskiego Kościoła Prawosławnego. Kolejką linową można wjechać do twierdzy Narikala (ІV w.).

Starożytna świątynia-klasztor Dżwari (VI wiek). Na szczycie góry, na której znajduje się świątynia, otwiera się fantastyczny widok na zbieg dwóch rzek – Kury i Aragwi. Tam, jak na dłoni, piękny widok na starożytną stolicę Gruzji – Mcchetę.

Katedra Swecicchoweli (1010-1029), u podstawy której jednej z głównych świątyń chrześcijańskich pochowana jest tunika Jezusa Chrystusa, jeden z najważniejszych świętych artefaktów Nowego Testamentu, który po ukrzyżowaniu został przywieziony do Mccheta przez Elioza, jednego ze świadków jego śmierci na krzyżu, a także miejsce pochówku wielu gruzińskich królów. Jest też część życiodajnego słupa. Klasztor Samtawro, w którym krzew jeżyny rośnie przez cały rok, kwitnie i owocuje, w pobliżu którego w IV wieku żyła i głosiła św. Nino – wychowawca, pierwsza kaznodzieja chrześcijaństwa w Gruzji. Oficjalne przyjęcie chrześcijaństwa w Gruzji w 324 r. wiąże się z imieniem św. Nino przy pomocy i udziale króla św. Miriana i królowej św. Nani. To św. Nino przekonała króla i królową Mirian i Nanę do przyjęcia chrześcijaństwa w Gruzji. Wewnątrz znajduje się cudowna ikona Matki Boskiej Iberyjskiej, cudowna ikona św. Nino, grób świętego króla Meriana i królowej Nani, relikwie św. Abibowa Nekreskiego i św. Szio Mgwimskiego.