Posiadłość rodzinna (zamek – twierdza) rodziny pana Levana Tsakadze
Pierwsza dokumentalna wzmianka o nazwisku Tsakadze została wykuta w kamieniu nad lewym portalem klasztoru Zarzma (IX wiek n.e.) w regionie Samzche – Dżawacheti. Napis brzmi: “წაქაძესა გიორგისა და მშობელსა მისსა, დედისიმედსა შეუნდენ ღმერთმან!”, co oznacza: „Tsakadze Georgi i jego przodek Dedisimedi – zmiłuj się nad nimi, Boże!”.
Historycy nie zbadali jeszcze rzetelnie, co było powodem tak pełnego szacunku stosunku do tej rodziny, na co zasłużyli ludziom tak bardzo, że ich pamięć została uwieczniona przez wieki. Ale znając historię tego regionu, naukowcy sugerują, że być może ten przedstawiciel rodu Tsakadze był obrońcą klasztoru, służył w obronie królewskiego klanu Bagrationi i z bronią w ręku walczył dzielnie przeciwko wrogom, którzy regularnie atakowali te ziemie w tych dniach. Według dokumentów historycznych północnych granic księstwa w regionie, które odpowiadają nowoczesnej dzielnicy Samsсhe – Dżawacheti, bronili odważni wojownicy. Były wysokie i bardzo silne. Ich zadaniem było powstrzymywanie najazdów cudzoziemców, podczas gdy kobiety, dzieci, osoby starsze i stada zwierząt udały się do klasztoru – twierdzy, w której przez dłuższy czas można było mieszkać nawet w kompletnym otoczeniu.
Historycznie niewiele wiadomo o Dedecimedi – była gruzińską księżniczką Domu Muchrani, jedną z gałęzi królewskiej dynastii Bagrationi. Odegrała wiodącą rolę w wojnie z Imperium Osmańskim na terytorium Samcche w XVI wieku n.e. Po zajęciu księstwa przez Imperium Osmańskie, Dedisimedi przeszedł na emeryturę do Kartli (Zachodnia Gruzja). Mieszkańcy, uciekając przed prześladowaniami, udali się również na północ, a władca zachodniej Gruzji (Kartli), król Salomon II przydzielił ziemię swoim żołnierzom i ich rodzinom na terenie dzisiejszego Imereti. Tak powstały wsie Sviri I i Sviri II, które nadal istnieją. Nazwa „Svir” została przetłumaczona z gruzińskiego jako „obrońca”. Te dwie wioski są nadal w 80% zamieszkane przez rodziny rodu Tsakadze.
Do XVIII wieku współczesna Gruzja nie była ani jednym państwem. Ziemiami wschodnimi i zachodnimi rządzili bracia – królowie Salomon II i Herakliusz II. Dobrowolne zjednoczenie Gruzji nastąpiło dopiero w 1790 r. pod przewodnictwem Herakliusza II, ale w obliczu niebezpieczeństwa i ataków wrogów bracia zawsze byli zjednoczeni. Dlatego, gdy hordy z Iranu, Turcji i współczesnego Azerbejdżanu zaatakowały wschodnią Gruzję, obrońcy z zachodniej Gruzji zostali wysłani z pomocą. Tak pojawili się dzielni wojownicy Tsakadze i wschodniej Gruzji. Ród Tsakadze nadal żyje i wiernie służy swojej ojczyźnie. Dziś ku pamięci tych odważnych ludzi – nasza historia.
Wioska Manavi (rejon Sagaredżo, Kachetia), w której zbudowaliśmy «Chateau Fort de Manavi» z wielką miłością do historii naszej Ojczyzny, zawsze była strategicznie ważnym punktem pod względem organizowania bezpieczeństwa kraju i stolicy Gruzji. Ponadto jest to po prostu tak piękne i malownicze miejsce, że rodzina królewska Bagrationi zbudowała tutaj zamek i letnią rezydencję. We wsi Manavi ożenili się rodzice najsłynniejszego, ostatniego króla Gruzji – Heraklosa II – król Teimuraza i królowa Tamara, i latem – rodzina królewska czasami odpoczywała w zamku manawskim.
Współcześni przedstawiciele rodu Tsakadze to ludzie różnych zawodów – przywódcy wojskowi, znani sportowcy, wielcy biznesmeni, naukowcy i zwykli hodowcy winorośli. Podczas gdy kraj prowadzi spokojne życie – uprawiamy winogrona, produkujemy wino, wychowujemy dzieci, spotykamy gości.
Dla nas ludzie nie są podzieleni według bogactwa, koloru skóry ani religii. Żyjemy zgodnie z przymierzem naszej najmądrzejszej królowej Tamary: “ჩვენ ერთი სისხლისანი ვართ” – “Jesteśmy z tej samej krwi”.
